Wymyślanie tytułów to najtrudniejsza część pisania, więc i tym razem "nie zawsze ma się szczęście, część 3."

    

    Beznamiętnie wpatrywał się jak złocistym płomieniem spalając się kawałki podartego portretu. To był świetny szkic i w tym problem - za bardzo go przypominał. Tamtej nocy mógłby przysiąc, że nikt nie widział jego twarzy. Mylił się. 

    Ognisko już dawno wygasło, a gdy pierwsze promienie słońca rozpoczęły nowy dzień oświetlając pola, wszystkie nocne przemyślenia odeszły w niepamięć, ustępując miejsca codziennym zajęciom. 

    Miała taki zwyczaj, że w każdy ostatni piątek miesiąca chodziła do jednej z kawiarni lub herbaciarni, zawsze o tej samej porze. Spędzała tam półtorej godziny, a potem szła na spacer wzdłuż promenady. 

Za każdym razem zamawiała inny napój. 

Za każdym razem czytała jedno opowiadanie z tej samej książki. 

Za każdym razem sama. 

    Przekraczając próg nowo otwartej herbaciarni, cicho szepnęła "20" i grzecznie witając kelnerkę, usiadła przy stoliku przy oknie. 

    Upijając pierwszy łyk ciemno palonej kawy z Brazylii, otworzyła książkę i pogrążyła się w lekturze. 

Po chwili przyłapała się na machinalnym przewracaniu stron, mimo iż nie przeczytała więcej niż pięć zdań. Wspomnienia zalały jej umył, a oczy wypełniły się łzami. Odwróciła wzrok w stronę okna, mrugając szybko kilka razy, by nie płakać. I wtedy spostrzegła, że z przeciwnej strony ulicy ktoś jej się przypatruje. 

    Stał oparty o ścianę kamieniczki naprzeciwko kawiarni i trzymając ręce w kieszeniach skórzanej kurtki wpatrywał się w dziewczynę za szybą. 

Znowu. 

    Coraz bardziej dręczyło go poczucie winy, które pojawiło się nie wiadomo skąd. Skutkiem tego był w jej pobliżu za każdym razem, gdy wychodziła gdzieś samotnie. Na szczęście nie robiła tego często. Zamyślił się tak bardzo, że dopiero po chwili zorientował się, że teraz i ona mu się przygląda. 

To już drugi raz kiedy go widzi. To nie wróżyło nic dobrego dla niego. Dla niej oznaczało to więcej niż kłopoty. To był wyrok. Przez chwilę jeszcze nie mógł zdecydować czy się w końcu ruszyć z miejsca. Potem skinął do niej głową i zdecydowanym krokiem odszedł brukowaną uliczką. 

    Zastygła oniemiała; skądś znała tę twarz. 

Wybiegła z kawiarni zostawiając swoje rzeczy. 

Rozglądając się uważnie, próbowała dostrzec nieznajomego, ale ten jakby się rozpłynął. Ulica była pusta. 

Zrezygnowana wróciła do stolika i wróciła do swojego "rytuału". 

    Po powrocie do domu, przeszukała wszystkie swoje rysunki, będąc pewną, że gdzieś tam musi kryć się portret. Tyle, że nigdzie go nie było. 

    Zagryzła w nerwach wargę i zaczęła rysować. 

Po ludziach, którzy odeszli od nas, w różnym tego słowa znaczeniu, zawsze pozostaje jakiś ślad. 

Na początku bardzo boli, teraz już mniej. 

Trzy najwyraźniejsze ślady w moim wypadu to mania picia ciepłej herbaty bez względu na temperaturę, przyprawianie czubricą wszystkiego co się da i zachwyt nad muzyką Rise Against. 

A Wasze ślady? 

Kolorowych snów ...

Z braku pomysłu na ładny tytuł brzmieć on będzie "Nie zawsze ma się szczęście, część 2."

    Jak prawie co wieczór, usadowiła się wygodnie na parapecie, ze szklanką gorącej herbaty. Ciepło letniej nocy nie miało znaczenia. Liczyło się tylko to przyjemne uczucie, gdy kojąca gorąc napoju rozchodziła się w żyłach. 

Biorąc kolejny łyk, rozkoszowała się delikatnie słodkawym zapachem, nagrzanego promieniami słońca, powietrza. Zamknęła oczy wyobrażając sobie, tę otulającą ją miękkość wieczoru. 

    Lubiła tę porę. 

Nie marzła, ani nie odczuwała gorąca. To było jak ... jedwab?

Tak ... ta pora zdecydowanie kojarzyła jej się z jedwabiem. Zaraz też przyszła jej na myśl tkanina, którą widziała ostatnio w witrynie jednego ze sklepów z włoską tkaniną. Pochwyciła kredki i zaczęła odtwarzać tamto wspomnienie. 

Zdecydowanymi ruchami ustawiała kolejne manekiny w oknach i budowała kamieniczki w dalszej części ulicy. 

W zamyśleniu oddawała się swojej pasji, z którego wyrwał ją dźwięk tłukącej się dachówki. 

    "Szlag" - pomyślał, słysząc jak o ziemię roztrzaskuję się niechcący strącona dachówka. Miał nadzieję, że dziewczyna nie zwróci na to większej uwagi. 

"Przecież to normalne, że dachówki, cegły i doniczki lubią same z siebie spadać na ziemię, nawet przy braku wiatru, chyba." 

    Odczekawszy chwilę, ostrożniej niż wcześniej, zaczął poruszać się w kierunku okna, w którym zwykle siedziała. 

Od czasu tego feralnego wieczoru, często tu przychodził. 

Popatrzeć...

Albo posłuchać jak spokojnie nuci zasypiając. 

Teraz też tam była. Marszcząc brwi, uważnie rozglądała się dookoła, a nie zobaczywszy niczego podejrzanego, wróciła do wcześniejszego zajęcia. 

Odetchnął z ulgą. 

    Dwie godziny później rysunek był skończony, a ona oddychając głęboko, drzemała oparta o framugę. Przybory wypadły jej z rąk cicho opadając na dywanik. 

    Uśmiechnął się lekko. 

Lubił na nią patrzeć.

Tylko wciąż nie potrafił zdecydować czy dobrze zrobił wtrącając się tamtego wieczoru. 

Mógł pozwolić, by wszystko działo się swoim rytmem. 

Mógł pozwolić "być albo nie być". 

Zamiast tego, znów wziął czyjś los w swoje ręce i zmienił bieg mającej się rozegrać się historii, stając się tym samym odpowiedzialnym za wszystkie tego konsekwencje, czyli również za nią. 

Miał nadzieję, że poznanie jej choć trochę, pomoże mu rozstrzygnąć wewnętrzny "spór moralny".

Westchnął zrezygnowany, a potem skoczył...

... wprost na parapet. Bezszelestnie przeszedł przez okno, jednocześnie ostrożnie biorąc ją na ręce i z nadzieją że się nie obudzi, zaniósł ją do łóżka. 

Rozejrzał się uważnie w poszukiwaniu koca, a gdy go nie dostrzegł, wziął wiszącą na oparciu krzesła bluzę i nią okrył ramiona dziewczyny. 

    Zbierając rozsypane rysunki przeklinał się w myślach za tak bezmyślne postępowanie. Pomyślał, że zrobił z siebie niańkę jakieś nastolatki, tylko dlatego że zachciało mu się heroicznego czynu... a jej głupiej łażenia na nocne spacery. 

Ale tak naprawdę wściekał się na wspomnienia. "A może to pomoże mu ją znienawidzić." 

Odłożył wszytko na biurko i zbliżył się do łóżka, chcąc ostatni raz tej nocy na nią spojrzeć. 

    Po poduszce rozsypały się jej blond włosy, które w tym świetle wyglądały na srebrzyste. 

"Nie jest źle" pomyślał, nadal będąc przekonanym, że w naturalnym kolorze jej lepiej. 

    Uśmiechając się, zniknął w ciemnościach, zabierając ze sobą jeden ze szkiców, który wypatrzył zbierając kartki.

I tylko jedna myśl, "nie zawsze ma się szczęście"

Chwilę temu latarnie zgasły jedna po drugiej, jeszcze przez moment migocząc niespokojnie. 

Ciemna noc, ogarnięta przytłaczającą ciszą, spowija okolicę. 

Samotna postać siedzi na dachu jednego z domów. Nawet gdyby uważnie się rozejrzeć, nie sposób byłoby Go dostrzec. Nie w tę noc. Nie Jego. 

Ale On widzi. 

Ciebie, mnie, wszystkich... 

Ulica pusta mimo to, On uważnie wpatruje się w zaułek za skrzyżowaniem. 

Usłyszał ją, zanim dostrzegł - tą smukłą postać. Taką drobną i bezbronną, ale pewnie kroczącą przez noc. Teraz, odrobinę zaintrygowany, przygląda się jej z ciekawością. 

W myślach kołacze Mu się jedno zdanie. "Nie zawsze ma się szczęście." 

Uśmiecha się lekko, tylko oczy wciąż nie zmieniają wyrazu. Nadal nieprzeniknione, może bezlitosne. Oczy, których człowiek boi się nawet za dnia.  

Dziewczyna zbliża się do zakrętu, czując się coraz bardziej nieswojo. 

"Nie zawsze ma się szczęście." 

Skręca.

Jeszcze kilka kroków. 

Teraz na Jego twarzy pojawia się drapieżny uśmiech łowcy. 

"Nie zawsze ma się szczęście." 

Postać w zaułku porusza się powoli...

Dziewczyna znika w mroku ...

On zwinnie skacze z dachu...

"Nie zawsze ma się szczęście."

Słychać przeraźliwy krzyk.

Tylko czyj...?



Nie raz mam wrażenie, że idąc w ciemności, nie jestem sama.
Kiedyś bałam się czegoś, co mogłoby na mnie czyhać, ale to było dawno temu. Dzisiaj spaceruje otulona czernią całkowicie spokojna. Czasami uśmiecham się, zastanawiając czy może przygląda mi się Anioł Nocy. A nawet jeśli to nie on, to przecież są gorsze rzeczy niż cień za rogiem. 

Bez tytułu 37

Może nie "dla", a raczej z "myślą o..." 
- więc z myślą o Aniele Nocy. 
Tak jak on, ma dwa oblicza, wiersza mają po dwa dna :D 

***

Tak bardzo, tak mocno,
tak chcę! by spełnił się
Ten sen.

Tak bardzo, tak mocno,
tak boję się! Niech to nie będzie
tylko kolejny sen.

Los jeszcze kart nie odkrył,
pod wielką niewiadomą mija każdy dzień.
Czy jeśli będzie źle,
zmienić będę mogła historii tej bieg?




***
Na dachu domu siedzę,
macham nogami, biegając po firmamencie,
wypatruje Czarnego Anioła na świecie.

Gdy Go znajdę to zapytam,
czy polatać z nim na skrzydłach mogę.

Boję się tylko, że
choćbym się starała,
choćbym morze łez przelała z bólu,
choćbym się uśmiechała
to i tak nie mam szans.

Jeśli tylko Go zobaczę, spytam .