sobota, 26 maja 2018

Bez tytułu 48


***
Z mrozami nadeszła opowieść
sprzed wieków
o martwym - żywym człowieku

Siedzisz i czekasz otępiały
gdy u twych wrót
stoi od dawna zapomniany bóg

Ogień w palenisku cicho trzeszczy
domagając się
nowych opowieści

Wpuść boga do siebie
siądzie obok ciebie
ożywi na nowo stary świat.


***
Mroczne dźwięki harfy
tańczą laleczki z porcelany
na sznureczkach cienkich
wszystkie się trzymamy

Nie ma chłodu, ni gorąca,
żyje w nas smutna melodia
z dłoni bezmyślnych płynąca

Każdy takt zbliża ku końcowi,
odstawione na półkę
przykryte kurzem, za szklaną taflą
patrzące jak inne teraz tańczą.

piątek, 25 maja 2018

Nie zawsze ma się szczęście 7


Ocknęła się dwie godziny później, miał tylko nadzieję, że jeszcze nie zaczęli jej szukać, gdyż mogły wyjść z tego poważne kłopoty.
Siedząc na gałęzi jednego z drzew obserwował, jak rozmasowuje obolałe od upadku mięśnie i głowę. Doszedł go cichy jęk bólu, gry rękoma przejechała po wielkim guzie, którego sobie nabiła. Powoli poszukał ścieżki na górę, by jak najszybciej wrócić do domu. Przerażenie, które nakłoniło ją do ucieczki, teraz zastąpiła chęć jak najszybszego znalezienia się w miękkim łóżku.

Kiedy spokojnie dotarła do domu, wspiął się na dach pobliskiego domu, by tam zastanowić się co ją tak przestraszyło. W złości omal nie skruszył komina, o który się opierał, gdy dotarło do niego, że najpewniej to on był przyczyną ucieczki. Musiał go spostrzec, a on zamyślony nie zdawał sobie z tego nawet sprawy. Musiał zacząć bardziej uważać na to jak postępuje. Miał tylko czuwać nad biegiem życia, a nie mieszać się w nie.
Na odchodne zerknął tylko przez okno do jej pokoju. Widząc jak z trudem wyczesuje liście ze złocistych loków, uśmiechną się pod nosem.

Mimo potwornego zmęczenia, pogrążona w plątaninie myśli, nie potrafiła zasnąć przez większość nocy. Sen zmorzył ją dopiero nad ranem, gdy niebo powoli zaczynało się rozjaśniać paletą pomarańczy i różu.
Śnił jej się ten chłopak, którego twarz tyle razy już namalowała. Szedł za nią cicho prosząc by zawróciła, ale ona nie słuchała. Ziemi osunęła jej się spod nóg, ale zamiast spać poszybowała w górę lekka niczym piórko. Opuścił ją wszelki niepokój, a ciężar tęsknoty, który dźwigała na ramionach od tak długiego czasu, zniknął jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Roześmiana spojrzała w kierunku chłopaka. Stał kręcą głową. Coś krzyczał, ale nie słyszała co. Obróciła się i wtem spostrzegła nadlatujące olbrzymie czarne jak smoła ptaszyska. Ich dzioby pełne były ostrych zębów, lśniących i gotowych by rozszarpać ją na strzępy. Pióra musnęły ją po twarzy, a niebo spłynęło szkarłatem, gdy z krzykiem otworzyła oczy.
Była mokra od potu, a serce biło jej jak oszalałe.
Wzięła kilka głębokich oddechów próbując się uspokoić.
Zegarek na stoliku obok wskazywał godzinę dziewiątą ,gdy postawiła bose stopy na chłodnej podłodze.
Mimo niechęci do codziennego wstawania, dzisiaj perspektywa poleżenia jeszcze choćby kilku minut dłużej nie wydawała się zachęcająca. I tak nie mogła by ponownie zasnąć.

Patrzył na wschodzące słońce przebłyskujące nieśmiało spomiędzy chmur. Czuł, że względny spokój wkrótce zostanie zakłócony przez przeznaczenie domagające się rekompensaty za tamten feralny wieczór. Równowaga musi zostać zachowana, wiedział że nie może w nieskończoność przeciągać tej gry.

Nie zawsze ma się szczęście 6 - czyli być odpowiedzialnym

Mimo braku pełni, księżyc srebrnym światłem oświetlał drogę, tak że nie potrzebowała latarki, którą mocno, jakby w niepewności ściskała w dłoni. Widziała prawie wszytko, ale kawałek metalu i żarówka, nawet jeśli nie zapalona, dodawały jej otuchy. Po wydarzeniach z nocy, gdy zobaczyła Go po raz pierwszy, straciła większość pewności siebie na nocnych spacerach. Nie czuła się już tak bezpieczna, a mimo to teraz zmierzała w kierunku lasu.

Szedł spory kawałek za nią, z niezadowoleniem wypisanym na twarzy. Nie podobało mu się to, ale po przemyśleniach poprzedniego wieczoru, postanowił złamać obietnicę daną sobie kilka lat wcześniej i ten ostatni raz rozpiąć skrzydła nad kimś jeszcze. Pamiętał jak bardzo cierpiała, gdy umierała, pamiętał jej ostatnie słowa, "Nie boję się".
I wtedy zmienił bieg historii życia...
W obliczu całego świata jedno życie nic nie znaczy, ale dla najbliższego otoczenia jedno życie jest wszystkim. Całą nadzieją, planami i marzeniami; kilka lat więcej to nowa szansa, a on postanowił ją ofiarować wraz z całymi konsekwencjami, bez względu jak bolesne miały się potem dla Niej okazać. Deklaracja odwagi, gdy leżała w jego ramionach oddając swoje ostatnie tchnienie, sprawiła że nagiął zasady. Czasami gdy wspomnienia stawały się zbyt trudne do przełknięcia, zaczynał żałować podjętej decyzji - przywiązanie to ludzka rzecz, a jednak go doświadczył.
Tak pogrążony w rozmyślaniach, nie zauważył jak skręciła w las, momentalnie tracąc ją z oczu.
Zorientował się w momencie, gdy usłyszał krzyk.

Serce waliło jej w piersiach tak mocno, że czuła jak niemal uderza o żebra. W gardle miała wielką gulę strachu. Lubiła odgłosy nocy przepełnione zapachem drzew i kwitnących traw. Jednak tym razem się bała. W pewnym momencie wydawało jej się, że widzi cień podążający za nią. Przyspieszyła więc kroku skręcając przy tym ze ścieżki między drzewa. Postanowiła odbiec kawałek dalej by ów postać straciła ją z oczu. Księżyc nie oświetlał drogi już tak przyjaźnie jak kilkadziesiąt minut wcześniej i wtedy nagle straciła grunt pod nogami. Przez chwilę poczuła się lekka, krzyknęła zaskoczona, a potem twardo wylądowała na ziemi, spadając z kilkometrowego uskoku, tracąc przy tym przytomność.

Ruszył biegiem w stronę z której doszedł go krzyk. W myślach skarcił się za brak koncentracji. Był niemal pewien, że w tak spokojniej okolicy nie może stać się nic złego. A jednak...
Nie mógł jej znaleźć, dopóki sam omal nie wpadł w dół.
Ostrożnie zszedł starając się przy tym nie naruszyć żadnego kamienia, który mógłby zrobić dziewczynie dodatkową krzywdę.
Nieprzytomna, ale oddycha, brzmiała jego diagnoza. Nie za bardzo wiedział jak powinien postąpić. Nie mógł wezwać pomocy - za dużo pytań.
Samej pozostawić także.
Usiadł więc na ziemi obok, kładąc sobie jej głowę na kolanach i otulając czarniejszymi niż noc skrzydłami...

czwartek, 24 maja 2018

Nie zawsze ma się szczęście 5

Zdecydowanie muszę popracować nad tytułami... To najtrudniejsza część pisania :) 


Siedział, jak zawsze, na dachu jednego z bloków obserwując gwiazdy na ziemi - migoczące światła lamp. Pozwalał myślom płynąć swobodnie w różnych kierunkach, jednocześnie obracając w dłoniach  zapalniczkę. A potem pojawiła się iskierka wspomnienia, gdy zawiał zimny wiatr niosący ze sobą deszcz. Kiedyś na dach zabierał Ją ze sobą...

To był ich pierwszy wspólny spacer pod niebem, gdy jesienny wiatr sprowadził żagle chmur nad miasto. Nim minął kwadrans, ściana deszczu przesłoniła widoki. Narzucił im nad głowy skórzaną kurtkę, ale nic to nie dało. Przemoczeni do suchej nitki, dygocąc z zimna, wpadli ze śmiechem do Jej mieszkania. Potem rozmawiali niemal do białego rana, Ona w piżamie z hello kitty, on w wygrzebanym ze strychu dresie. Zasnęła w pół zdania z głową opartą na jego kolanach.
To była jedna z najszczęśliwszych chwil jaką przeżył. Tak prosta i ludzka.
Stało się to ich cotygodniowym rytuałem, aż w końcu...

Poprzysiągł sobie zapomnieć wszystkie wydarzenia z tamtego okresu. Chciał by było jak dawniej, choć wiedział, że jest to już niemożliwie - zbyt wiele rzeczy dookoła, a także w nim uległo zmianie. A teraz ta dziewczyna... przez nią to wszystko wracało.
Wyciągnął kolejnego papierosa z paczki i odpalił. Biała mgiełka poszybowała w noc. Musiał się skupić na znalezieniu rozwiązania tej mało komfortowej dla niego sytuacji...

Obudziła się z potwornym bólem głowy. Jej mama zawsze nazywała to "kacem moralnym"; ból spowodowany długim płaczem lub rozmyślaniem o mało przyjemnych rzeczach. Nie miała siły wstać, gdyż każdy ruch przyprawiał ją o mdłości. Jęknęła z niezadowolenia kiedy zadzwonił budzik, pacnęła go ręką po czym nakryła głowę poduszką, tym samym próbując odciąć się od reszty świata. Tego dnia nie zamierzała wychylić więcej nosa ze swojej bezpiecznej przestrzeni, lecz gdy tylko ból ustał zmieniła plany.
Wraz ze zmierzchającym słońcem, wyszła z domu w poszukiwaniu odpowiedzi. Przeczucie mówiło jej, że tak właśnie powinna. I tak nic nie straci...

Obserwując, jak wychodzi z domu, cicho zaklął pod nosem. Trzeba być naprawdę nierozsądnym by włóczyć się samemu po nocy, ale ta dziewczyna chyba lubiła wpadać w kłopoty. Może powinien jej na to pozwolić..?

Ratując ją tamtej nocy stał się jej prywatnym opiekunem. W myśl zasady "jesteś odpowiedzialny za to co oswoisz"; nie można komuś uratować życia by potem go zignorować. To jest deklaracja na całe jej życie...




wtorek, 22 maja 2018

Bez tytułu 47


Usiadłam, założyłam słuchawki i napisałam. Czasami koszmary dopadają nas nawet za dnia, czasami to wspomnienia. 
Gdzie jest ta cienka granica pomiędzy ignorowaniem, a poddaniem się otępieniu...? 
Polecam przy tym odpalić Rise Against - "Politics Of Love"


***

Siedzę statycznie, znów sama trwam w chaosie,
Ignoruję myśli i uczucia,
Sygnał w uszach wciaż dźwięczy wzywając S.O.S.
Lecz nie liczy się nic.
Zepchnij mnie z klifu miasta,
Nie mrugnę nawet okiem
Upadek jak w każdym śnie,
Nie mam się więc czego bać
Choć powinnam coś z tym zrobić, wciąż nie widzę sensu.

Wpadliśmy w pajęczynę misternych kłamstw
Otaczają nas bezsensowne założenia świata
Choć powinnam coś z tym zrobić, wciąż nie widzę sensu.

W głowie głosy krzyrzą S.O.S.
Czekają aż ktoś usłyszy mnie

Przełamaliśmy wszystkie granice, nie pozostało nam już nic
Wszystkie znane ścieżki zniszczył czas,
Brak drogi odwrotu, nasuwa pytania czy warto iść dalej

Powiedziałeś mi, że za późno na jaki kolwiek dobry ruch
Zamieniłeś życie w swoją błazeńską szachownicę
Nie chcę być dłużej tylko pionkiem w grze
I choć nadal sensu nie dostrzegam, muszę to zmienić

poniedziałek, 21 maja 2018

Bez tytułu 46


Rzadko bywa jak w bajkach. W sumie prawie wcale. 
Czasami jednak zdarzają się momenty, w których jesteśmy niezwykle blisko własnej zaczarowanej historii, choć potrafi się to wydawać absurdalne.





***
Biały sufit nad głową,
w której różowe słonie chodzą,
jak wiatr miękko włosy głaszcze,
dusza tak lekka, że znowu zaśnie.

Sen bez koszmarów mnie nawiedza,
oddech się w spokojny zmienia.
Gdy znów otwieram oczy,
radość choć nie pewna ciało wypełnia.

Cztery tysiące stóp nad ziemią
- te chwile kiedyś zbledną,
spadnę na ziemie, ale teraz ...

wiatr na białym suficie,
lepsze perspektywy pisze.






            ***
            Samotna jak nigdy wcześniej,
            jakby zdradzona,
            a przecież wiedziałam, że tak będzie.

            Znów winna sama sobie,
            patrzę smutno w ogień.

            Gdy nadzieja matką głupich,
            a wiara to kolejny gwóźdź do trumny.



piątek, 11 maja 2018

Bez tytułu 45

Odnoszę wrażenie, że wychodzę z dawnej wprawy, mimo iż codziennie staram się coś nabaziać...
Sami ocenicie, miłej lektury. 



***  komplikacje ***

to jak prosty spacer
w znanym od dawna kierunku
krok za kroczkiem, oddychając spokojnie
zagłębiam się w cudowną monotonię

od czasu do czasu budzę się z transu
i uśmiecham życzliwie do tych co stoją przy mnie

aż w końcu się potykam
i na nieznane ścieżki wpadam
czuję się jakbym znów nie umiała pływać
rozum posłuszeństwa odmawia

nadzieja na co nie wiem
ostatnia z desek ratunku
zaniesie mnie dokądkolwiek zechce
nie słuchając płaczu strachu


Bez tytułu 54

*** Każde słowo, a może i gest, nawet jeśli tylko cię głaskam, wciąż to nie jest to co trzeba,  zamiast tego jestem hukiem ka...