Są chwile, w których całkowicie zapominam o tym co dzieję się teraz, w tym momencie, o otaczających mnie ludziach. Przestaję słyszeć odgłosy codzienności i widzieć to, co roztacza się przede mną, a w zamian za to przed oczami stają mi obrazy tamtych "innych", cudownych chwil, a w uszach dźwięczy melodia zdarzeń.
W myślach przywołuję minione momenty i uśmiecham się. Pierwsze spojrzenie, uścisk dłoni, wspólne przygody i wygłupy, zaskakujące przeżycia, nowe przyjaźnie, pierwsze "Kocham Cię" ...- tysiące kolorowych baniek mydlanych niesionych przez czas, szybujących wokół mnie.
Popychają mnie w przyszłość, towarzyszą przy każdym kroku, wraz z otaczającymi mnie ludźmi budują "mnie" - to kim jestem...
Są momenty, w których zdawać by się mogło, że wszystko się "wali". Wtedy w swojej pamięci wołam "bańki", pomagają mi one wstać i przetrwać trudniejsze chwile. Są ostoją dla mnie jak przystań dla żaglowców...
Jedną z moich ulubionych baniek jest wspomnienie spaceru nad morzem o zachodzie słońca. Barwne wzory malujące się wówczas na niebie, czasami śnią mi się po nocach. Chłodna wieczorna bryza owiewała moją twarz, a w uszach dźwięczały odgłosy spokojnie bijących o brzeg fal i krzyki mew...
A jaka jest Twoja bańka...?
Jejku, śliczne <3
OdpowiedzUsuńMi coraz częściej zamiast baniek przypominają się źle wspomnienia...
Musimy teraz to wszystko zmienić w ciągu tego tygodnia, żebym miała znowu głowę pełną baniek mydlanych ;)